Gods postillon d’amour

Tegen de avond kwam de duif bij hem, en zie, een vers olijfblad was in haar snavel. Hieraan merkte Noach dat het water op de aarde afgenomen was. (Genesis 8:11)

De laatste tijd horen wij steeds meer verhalen over de Tweede Wereldoorlog die tot voor kort onbekend waren. Zo ook van die man, die gevangen zat in zijn eigen huis. Huisarrest. Niemand die hem bereiken kon, en hij zelf kon ook met niemand contact hebben. De hele dag werd hij bewaakt. Soldaten die hem het leven zwaar maakten. Maar er was een lichtpuntje. Soms kwam in de late avond een duif bij zijn slaapkamerraam, terwijl beneden de soldaten aan het kaarten waren. Een postduif. Zijn vrienden hadden die duiven tevoren al weggehaald. En die duif vloog naar het venster. Niemand die dat tegen kon houden. Aan z’n ene poot zat een klein briefje: “Houd moed, er wordt aan je bevrijding gewerkt.” Waar de weg voor mensen gesloten was, stond die nog open voor die duif. Die man voelde zich niet meer alleen, ontroerd door de trouw van zijn duif. En… is dat eigenlijk ook niet het bijzondere werk van de Heilige Geest? De Heilige Geest die heen en weer pendelt tussen Hemel en aarde en zo de koeriersdienst tussen God en zijn kinderen onderhoudt! Steeds meer mensen klagen over eenzaamheid. Soms heb je zelfs het gevoel dat je niet meer kunt bidden. Dat heeft ook alles te maken met de tijd waarin wij leven. Veel mensen in de Randstad ervaren niets van God. Een Surinaamse vrouw vertelde eens vol vervoering over de prachtige zonsondergangen in Suriname. En hier? Hier is veel hoogbouw. Dat belemmert ons uitzicht en kleurt de beleving van de moderne mens. Alsof er iets tussen gekomen is. En dat is ook zo. Een dik wolkendek bedekt dikwijls onze Hollandse luchten. En met Hemelvaart heeft een wolk Jezus aan onze ogen onttrokken. Zo vóelen wij dat ook. De donkere wolken die tussen God en ons zitten en het vrije contact belemmeren. Denk aan onze vervreemding van God en het verlies van de verticale dimensie, maar ook aan onze hoogmoed en de duizend-en-een dingen die ons afleiden van het hemelse. Zonde… Maar nu is dít het feestelijke sinds Pinksteren: dat er een Duif is! De Heilige Geest die daar doorheen breekt! Door alle barrières! Hij breekt het wolkendek open en brengt ons een tak van een olijf. Zo was het met Noach. Zeven maanden lang zat hij lock down in de ark. Dan is er één ding, dat hij leren moet: wachten, óók als die ark al geland is op de Ararat. Wachten duurt lang; het hoort bij het geloofsleven. Maar Noach zit niet stil. Eerst zendt hij een raaf op verkenning uit. Na zeven dagen zendt hij een duif uit. Na weer zeven dagen laat Noach de duif nog een keer los. En net bij de avondsluiting kwam de duif terug, met een olijfblad in zijn snavel. Een eerste groet van de nieuwe schepping. Dat olijfblad was niets minder dan een Evangelie! Na het oordeel van de zondvloed een signaal van genade! En wéér wacht Noach zeven dagen. Hij telt kennelijk van sabbat tot sabbat. Noach telt de dagen van God uit en naar God toe. Door de geregelde zondagsviering krijgt het lange wachten ook iets van verwachten. Ik blijf de Heer verwachten. Hij geeft echte troost, licht en uitzicht, nieuwe hoop. Die duif, de Heilige Geest, wordt ook wel genoemd de Geest der genade en der gebeden. Dat betekent, dat de Heilige Geest onze verfrommelde gebeden, ons ongearticuleerde zuchten mee wil nemen naar Boven toe. De Heilige Geest zucht met ons mee (Rom. 8:26). Waar wij geen woorden meer hebben, neemt de Geest het over. Hij weet precies wat er in uw en jouw hart leeft aan vragen en twijfels. Hij neemt ze van ons af en brengt ze naar het beste Adres dat er is: de Hemel van God. God weet er wel raad mee. We mogen ze aan God kwijt raken: onze zonden en zorgen. Hij geeft er zijn vergeving en vrede voor terug. Gelukkig! Wij zijn niet alleen in de wereld. Er is een God die aan ons denkt! De Heilige Geest is de postillon d’amour ( intermediair van de liefde) die ons de groeten van God overbrengt. De hartelijke groeten. Want God heeft hart voor ons. Dat heeft Hij laten zien in zijn Zoon Jezus Christus die voor ons de verzoening verworven heeft en ons is voorgegaan naar de Hemel. Vandaar zendt Hij die Duif, de Trooster. In de Hemel laat Hij iets van de aarde zien en op de aarde laat Hij iets van de Hemel zien. Tweerichtingsverkeer. Zoals Willem Barnard ons voorzong:

Ik weet van een vogel,
die vliegt heen en weer,
die springt uit de Hoge
en stijgt naar de Heer.

Die vogel van vrede,
die heilige duif,
die brengt ons uit Eden
een tak van olijf.

Die brengt langs de ladder
van Jakob omhoog
aan God onze Vader
een wenk van geloof